Κοιτάζω κάτι στιγμές
Θα επιμείνω όμως, άκου την πνοή, αν είναι ειρωνεία, τί αλήθεια! και αν είναι ειρωνεία, τί η αλήθεια;
Γερασμένες καρδιές
Και εσύ και εγώ ζητιανεύουμε λίγη αλήθεια σε αυτά τα λερωμένα σκαλοπάτια τα πλασμένα με αγέλαστη μνήμη.
Παραθύρι μακρόστενο
Ήλιος, γη. Κουβέντες απλές, λογικές Πάντα κάτω από το κέλυφος μιας γυμνωμένης χώρας.
Ξεχασμένα φεγγάρια
Ήλιος, σημαίες, φεγγάρια, αυγές, ξεχασμένα παιδιά, είδος ή μύθος; Ο τρόπος του γαλάζιου. Ο τρόπος του ουρανού.
Λευκές ανταύγειες
Λευκές ανταύγειες: …μ’ ένα παράπονο σέρτικο, μ’ ένα βλέμμα φορτικό, με τα χέρια βουτηγμένα ως τον αγκώνα σε ένα πώς… σε ένα γιατί…
Ο άνεμος
«Νύχτωσε. Τ’ αστέρια δεν φύτρωσαν κι απόψε στο χωραφένιο μας αγνάντεμα.»
Είναι μάλλον βράδυ
Την ώρα αυτή ψάχνω τον δρόμο, ψάχνω την ψυχή την γοργή ανάσα που ελευθερώνει.