Προσδοκώ
Μνήμη… Μια παραλία έρημη· άλλοτε ειδύλλιο ευλαβών ερωτευμένων τώρα στέκει βιασμένη από τουρίστες αλαζονικούς.
Ποίηση44 Άρθρα
Ω της Αγάπης έκσταση
Σε ακούω να μου ψυθιρίζεις θυμίζοντάς μου πως Εσύ ο φίλος, Εσύ κι ο αδελφός. Εσύ ο γονιός, Εσύ και ο Νυμφίος μου.
Κοιτάζω κάτι στιγμές
Θα επιμείνω όμως, άκου την πνοή, αν είναι ειρωνεία, τί αλήθεια! και αν είναι ειρωνεία, τί η αλήθεια;
Γερασμένες καρδιές
Και εσύ και εγώ ζητιανεύουμε λίγη αλήθεια σε αυτά τα λερωμένα σκαλοπάτια τα πλασμένα με αγέλαστη μνήμη.
Άνευ μαρτυρίας
Σκουπίζω, λοιπόν, τα δάκρυα και σε ακολουθώ σε αυτό το αέναο κυνήγι του δικού σου κάλλους…
Η Ωδή των Εσχάτων
Ἀναγνώρισα τόν πανάρχαιο χρησμό στό θρόϊσμα τοῦ ἱεροῦ δένδρου καί πορεύθηκα μέ τόλμη στόν τάφο.
Παραθύρι μακρόστενο
Ήλιος, γη. Κουβέντες απλές, λογικές Πάντα κάτω από το κέλυφος μιας γυμνωμένης χώρας.
Κήρυξ δέδοται
Σε σκοτεινή ανατολή πετάει η ελπίδα και τα όνειρα δείχνουν να χάνονται στο άκαρπο πέταγμα του χρόνου.
Περάσματα
Γνώρισες τόσα περάσματα: τοπία, μέρη απίστευτα ομορφιάς μαγευτικής, φρίκης απερίγραπτης.
Ἡ συμπαντική σύνθεση
Αὐτός ὁ κόσμος, κόκκινος στήν ἐκβολή τοῦ ποταμοῦ τοῦ φλέγοντος ἡλίου…
Ελθέ…
Βάδιζα αλλοπρόσαλλα χαμένος μεσ’ στα αποκαΐδια μισοφαγωμένος από τα όρνεα των παθών.
Η ωδή του πικρού ύδατος
Πικρό νερό, κάποιες φορές, νομίζω, πώς κυκλοφορεῖς στίς φλέβες τῶν ἀνθρώπων μαζί μέ μαῦρο, κατάμαυρο αἷμα!