Ένας θάνατος που προκαλεί χαρά - Η Κοίμηση της Θεοτόκου

Ανέκαθεν ο θάνατος προκαλούσε τρόμο και οδύνη στον άνθρωπο. Πάντα το ζητούμενο ήταν η νίκη κατά του θανάτου. Η νίκη αυτή ήλθε, για την Εκκλησία, δια της Αναστάσεως του Χριστού. Δυστυχώς όμως και σήμερα ο εκκοσμικευμένος Δυτικός πολιτισμός βιώνει πάλι την φρίκη του θανάτου σαν να ζούσαμε στην εποχή προ του Χριστού. Αυτή είναι η αποτυχία του ανθρώπου να κατανοήσει το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Χριστού και της νίκης κατά της φθοράς και του θανάτου που αυτή έφερε. Η άρνηση του ανθρώπου να αποδεχθεί την Θεότητα του Ιησού και την Ανάστασή Του, τον καθιστά ανίκανο να βιώσει το μυστήριο της όντως Ζωής, όπως αυτή βιώνεται στη ζωή των Αγίων της Εκκλησίας μας.

Μόνο στην Εκκλησία και δια της Εκκλησίας μπορεί κανείς να γίνει κοινωνός και μέτοχος της νίκης του Αναστάντος Κυρίου κατά της φθοράς.

Μόνο στην Εκκλησία βλέπουμε να γιορτάζεται ο θάνατος σαν γενέθλιος ημέρα. Οι γιορτές των Αγίων μας είναι η ημέρα του θανάτου τους. Η ημέρα της εισόδου τους στην Βασιλεία του Θεού. Αυτός ο θρίαμβος κατά του θανάτου φαίνεται εύγλωττα στη ζωή και στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Εκείνης που είναι η απαρχή της Ζωής και της νίκης κατά του θανάτου.

Στο πρόσωπο της Παναγίας και με τη συνέργειά της εκπληρώθηκε το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου. Όπως ακριβώς εισήλθε η αμαρτία και ο θάνατος δι’ ενός ανθρώπου και δια της συνεργείας μιας γυναίκας, έτσι εισήλθε και η Ζωή στον κυριαρχούμενο από τον θάνατο κόσμο. Η υπακοή μιας γυναίκας έγινε πύλη από την οποία «διώδευσεν» η πηγή της Ζωής. Έγινε η αιτία και το μέσον της υπερλόγου ενώσεως των δύο φύσεων – ανθρώπινης και Θείας – στο πρόσωπο του Χριστού.

Έγινε το μέσο, η «σκάλα», δια της οποίας έγινε ο Θεός άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Και έτσι – γενόμενος ο άνθρωπος κοινωνός της Θείας φύσεως – να νικήσει την φθορά και τον θάνατο.

Αυτό είναι το μυστήριο της σωτηρίας που ενεργήθηκε δια της Θεοτόκου ως μητέρας του Χριστού.

Αυτό που συνιστά τον κατ’ εξοχήν θάνατο είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από την πηγή της ζωής, τον Θεό. Μέσα στην Εκκλησία ο θάνατος γίνεται ένα πέρασμα, για να πετύχει ο άνθρωπος το συναπάντημα με τη ζωή. Αν η ζωή μας στη γη δεν κινείται προς αυτό το συναπάντημα, τότε ο θάνατος δεν νικιέται για εμάς.
Η νίκη του θανάτου στο νεκροκρέβατο της Παναγίας στέκει σαν προτύπωση και της δικής μας, προσωπικής νίκης. Η οποία επιτυγχάνεται μέσα στην Εκκλησία που συνεστήθη ακριβώς γι’ αυτό: για να γίνει ο άνθρωπος, σε κάθε τόπο και χρόνο, μέτοχος της σωτηρίας. Γιορτάζοντας την Κοίμηση της Θεοτόκου προγευόμαστε μυστικά τη χαρά της ανατολής της ατελεύτητης ημέρας.

π. Ε.