Ευαγγέλιο Κυριακής 28 Μαΐου 2017

Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε, καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν· ὅτι τὰ ῥήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. ὅτε ἤμην μετ᾿ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς».

Απόδοση στη Νεοελληνική

Αυτά είπε ο Ιησούς και έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό και είπε: «Πάτερ, έφθασε η ώρα. Δόξασε τον Υιό σου, για να σε δοξάσει και ο Υιός σου. Όπως παρέδωσες σε αυτόν εξουσία σε όλη την ανθρωπότητα, για να δώσει, σε όλους αυτούς που του έδωσες, ζωή αιώνια. Και αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν [οι άνθρωποι] εσένα, τον μόνο αληθινό Θεό, και εκείνον που απέστειλες, τον Ιησού Χριστό. Εγώ σε δόξασα επί της γης. Το έργο ολοκλήρωσα, που μου είχες δώσει να κάνω. Και τώρα δόξασέ με εσύ, Πάτερ, δίπλα σου, με τη δόξα, την οποία είχα προτού ακόμα λάβει ο κόσμος ύπαρξη από εσένα. Φανέρωσα το όνομά σου στους ανθρώπους τους οποίους [εσύ] μου παρέδωσες [λαμβάνοντάς τους] από τον κόσμο. Δικοί σου ήταν και σε εμένα τους παρέδωσες, και τον λόγο σου έχουν τηρήσει. Τώρα γνώρισαν ότι πάντα όσα μου έχεις δώσει, από εσένα προέρχονται. Διότι τις εντολές, τις οποίες εσύ μου έχεις δώσει, τις παρέδωσα σε αυτούς, και αυτοί [τις] έλαβαν, και γνώρισαν αληθινά ότι από εσένα εξήλθα και πίστεψαν ότι εσύ με απέστειλες. Εγώ γι’ αυτούς [συγκεκριμένα] σε παρακαλώ [τώρα]· δεν σε παρακαλώ για τον κόσμο, αλλά για αυτούς, τους οποίους μου παρέδωσες, διότι δικοί σου είναι. Και τα δικά μου όλα δικά σου είναι και τα δικά σου δικά μου, και έχω δοξασθεί εν μέσω αυτών. Και δεν είμαι πια στον κόσμο, αυτοί όμως είναι στον κόσμο, και εγώ προς εσένα έρχομαι. Πάτερ άγιε, διατήρησε αυτούς με το όνομά σου [δηλ. με τη Χάρη σου], το οποίο μου έδωσες· για να είναι ένα, όπως και εμείς [ένα είμαστε]. Ενόσω ήμουν μαζί τους, [μέσα] στον κόσμο, εγώ τους διαφύλαξα με το όνομά σου [δηλ. με τη Χάρη σου]. Αυτούς, τους οποίους μου έδωσες, τους διαφύλαξα, και κανείς δεν χάθηκε από αυτούς, εκτός από τον υιό της απωλείας, για να εκπληρωθεί έτσι η Γραφή [και οι σχετικές με αυτόν προφητείες]. Τώρα όμως έρχομαι προς εσένα και αυτά λέω [ενώ βρίσκομαι ακόμα] μέσα στον κόσμο, για να είναι γεμάτοι μέσα τους με τη χαρά τη δική μου [που εγώ τους χαρίζω]».

© Απόδοση στη Νεοελληνική: v.a.k. για λογαριασμό του www.epiaspalathon.gr  (2017)