Απόστολος Κυριακής 28 Μαΐου 2017

Ἔκρινε γὰρ ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν Ἔφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ Ἀσίᾳ· ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἀπὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς Ἔφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. ὡς δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτόν, εἶπεν αὐτοῖς· ὑμεῖς ἐπίστασθε, ἀπὸ πρώτης ἡμέρας ἀφ᾿ ἧς ἐπέβην εἰς τὴν Ἀσίαν, πῶς μεθ᾿ ὑμῶν τὸν πάντα χρόνον ἐγενόμην. προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος. ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν. ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα· αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτω κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων, μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε· μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν. καὶ ταῦτα εἰπών, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Αποφάσισε ο Παύλος να προσπεράσουμε την Έφεσο [με το πλοίο μας], για να μην χρονοτριβήσει στην Ασία. Βιαζόταν, διότι ήθελε, εάν του ήταν δυνατόν, να φθάσει στα Ιεροσόλυμα κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Από τη Μίλητο όμως έστειλε ανθρώπους στην Έφεσο και κάλεσε τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας. Όταν ήλθαν προς αυτόν, τους είπε: «Εσείς γνωρίζετε πολύ καλά, πώς συμπεριφέρθηκα μαζί σας καθ’ όλο τον καιρό από την πρώτη ημέρα, κατά την οποία βρέθηκα στην Ασία. Προσέχετε λοιπόν τους εαυτούς σας και όλο το ποίμνιο, στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας τοποθέτησε επισκόπους, να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Κυρίου και Θεού, την οποία [ο ίδιος ο Κύριος] [«κέρδισε» και] διεφύλαξε με το ίδιο του το αίμα. Διότι εγώ γνωρίζω, ότι θα έλθουν σε εσάς, μετά την άφιξή μου, [ψευδο-διδάσκαλοι σαν άλλοι] λύκοι άγριοι, οι οποίοι δεν θα λυπούνται καθόλου το ποίμνιο [της Εκκλησίας]. Αλλά και από εσάς τους ίδιους θα προκύψουν άνδρες, οι οποίοι θα κηρύσσουν διεστραμμένες διδασκαλίες, για να αποσπάσουν τους μαθητές [και να τους παρασύρουν], να τους ακολουθήσουν. Γι’ αυτό να είστε σε εγρήγορση, ενθυμούμενοι ότι για μια τριετία νύκτα και ημέρα δεν έπαψα, με δάκρυα, να νουθετώ [, καθοδηγώντας] κάθε έναν [από εσάς]. Και τώρα, αδελφοί, σας εμπιστεύομαι στον Θεό και στον λόγο της Χάρης του, που μπορεί να σας εποικοδομήσει και να σας καταστήσει μέρος της κληρονομίας όλων των αγιασμένων [δηλ. να σας καταστήσει και εσάς συμμέτοχους των Αγίων που είναι η «κληρονομία» του Θεού]. Αργύριο [χρήματα] ή χρυσό ή ενδύματα, [κανένα από αυτά] δεν επιθύμησα. Εσείς οι ίδιοι γνωρίζετε ότι τις ανάγκες τις δικές μου και όσων βρίσκονται κοντά μου, τις εξυπηρέτησαν αυτά τα χέρια [δηλ. η δική μου εργασία]. Με κάθε τρόπο [με λόγια και με έργα] σας έχω υποδείξει, ότι έτσι, κοπιάζοντας [με την προσωπική σας εργασία] πρέπει να βοηθάτε τους ασθενείς [στην πίστη], μνημονεύοντας τον λόγο του Κυρίου Ιησού, διότι εκείνος είπε: “είναι περισσότερο άξιο μακαρισμού [ως πηγή αληθινής ευτυχίας], το να δίνει κανείς παρά το να παίρνει”.» Και αφού είπε αυτά και γονάτισε, προσευχήθηκε μαζί με όλους εκείνους [που βρίσκονταν εκεί].

© Απόδοση στη Νεοελληνική: v.a.k. για λογαριασμό του www.epiaspalathon.gr  (2017)