Κάτω από τον Σταυρό

Η έννοια του Σταυρού μας είναι οικεία.

Η χριστιανική μας παιδεία μας έχει εξοικειώσει μαζί της. Συνήθως μαθαίνουμε ότι πρέπει να σηκώνουμε τον σταυρό μας. Να τον επιδιώκουμε, όπως τον επιδίωξε ο Χριστός. Να αντέχουμε την δυσκολία, να σηκώνουμε τον πόνο, όπως τον σήκωσε και αυτός. Να παίρνουμε στις πλάτες τα προβλήματα τόσο τα δικά μας όσο και των άλλων. Να υπομένουμε τον κόπο, να αντέχουμε στην κακουχία, να ομολογούμε την πίστη μας. Ο καθένας αναλαμβάνει τον δικό του σταυρό, τον σηκώνει και πορεύεται μαζί του.

Τι σημαίνει, όμως σταυρός;

Σημαίνει να σκύβεις το κεφάλι; Σημαίνει να ταπεινώνεσαι; Σημαίνει να αντέχεις τον πόνο; Και από την άλλη γιατί αξίζει κάποιος να σταυρωθεί; Ποιος ο λόγος; Γιατί να χαμηλώσει τόσο πολύ; Θα κερδίσει την αιώνια βασιλεία; Γιατί εν τέλει σταυρώθηκε ο Χριστός; Αυτό το τελευταίο είναι το πιο κρίσιμο μα και αληθινό ερώτημα.

Γιατί υπέστη ο Χριστός τόσο πόνο;

Η απάντηση είναι τελικά πολύ απλή. Γιατί αγαπά. Γιατί αγαπά παράφορα τον άνθρωπο. Λιώνει για αυτόν. Δίνει τα πάντα για χάρη του. Δεν υπάρχει ίχνος ατομικότητας, ίχνος συμφέροντος και ανταπόδοσης στην πράξη του αυτή. Ο Χριστός ανοίγεται πλήρως στον άνθρωπο, αφήνεται έκθετος στις διαθέσεις του ανθρώπινου γένους. Και οδηγείται από τον άνθρωπο στον θάνατο και τον σταυρό.

Αυτή είναι και η διαφορά μας με τον Χριστό.

Δεν σηκώνουμε κανένα σταυρό, επειδή λιώνουμε από αγάπη. Δεν υπερβαίνουμε τον ατομισμό μας, δεν ξεφεύγουμε από τα τείχη που έχουμε κτίσει γύρω μας για προστασία. Ονομάζουμε σταυρό την κατάργηση της ατομικής μας ευφορίας, το ότι όλα πάνε, δηλαδή, σύμφωνα με το πρόγραμμα που έχουμε σχεδιάσει. Ονομάζουμε σταυρό κάτι που έχει σχέση με την προσωπική μας καταξίωση. Ένα γεγονός που μας αναδεικνύει. Ονομάζουμε σταυρό κάτι το οποίο μας χαρίζει την ουράνια βασιλεία. Μια βασιλεία που μας δίνεται ως ανταμοιβή για την εξαιρετική μας προσπάθεια.

Ας ψάξουμε όλοι βαθιά μέσα μας. Ο δικός μας σταυρός είναι αλλιώτικος, επειδή δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε. Δεν έχουμε μάθει να ανοιγόμαστε πέρα από τα όρια μας και να υποδεχόμαστε τον άλλο ως επισκέπτη της καρδιάς μας. Είμαστε κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας, όλα γυρίζουν γύρω από την δική μας ύπαρξη, γύρω από την ικανοποίηση των ατομικών μας επιδιώξεων.

Όταν λιώνεις μέσα στην αγάπη μπορείς να χαμηλώσεις, να πονέσεις, να ταπεινωθείς.

Έχεις το κουράγιο να φτάσεις χαμηλά, να αντέξεις την δυσκολία. Σκέφτεσαι τον αγαπημένο σου, όχι τον εαυτό σου. Σκέφτεσαι την σωτηρία του άλλου και όχι το δικό σου συμφέρον. Η αγάπη τελικά φέρει εντός της τον σταυρό. Τον περικλείει. Και ο σταυρός είναι αποτέλεσμα, είναι καρπός της αληθινής, της πραγματικής αγάπης. Είναι γεγονός. Αγαπώ άρα υπάρχω. Και όταν υπάρχω, που σημαίνει αγαπώ, σταυρώνομαι. Μα όταν σταυρώνομαι αγαπώντας ένα είναι το σίγουρο. Ανασταίνομαι. Όπως αναστήθηκε Αυτός, που πάτησε τον θάνατο, και χαρίζει σε εμάς τους ανάξιους την αληθινή ζωή. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να γνωρίσουμε την ζωή, την αλήθεια και την αγάπη. Να ενωθούμε μαζί Του. Να συναντηθούμε κάτω από τον Σταυρό, τον οποίο έμπηξε για χάρη μας.

Ι.Κ. Νικηφόρου