Απόστολος Κυριακής 4 Ιουνίου 2017

Καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι. Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ῥωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

Απόδοση στη Νεοελληνική

Και καθώς πήγαινε να συμπληρωθεί [και να κλείσει] η ημέρα της Πεντηκοστής, βρίσκονταν όλοι [οι μαθητές], με μια καρδιά, συγκεντρωμένοι στον ίδιο τόπο. Και ξαφνικά ακούσθηκε από τον ουρανό ένας ήχος σαν ισχυρή βοή ανέμου, και γέμισε όλο το σπίτι, όπου βρίσκονταν. Και φάνηκαν να διαμοιράζονται σε αυτούς φλόγες σαν από φωτιά και [κάθε μια από αυτές] στάθηκε πάνω από καθέναν από αυτούς. Και γέμισαν όλοι Πνεύμα Άγιο και ξεκίνησαν να μιλούν σε γλώσσες ξένες, καθώς το Πνεύμα τους έδιδε [την ικανότητα] να μιλούν. Διέμεναν δε στην Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, ευλαβείς, από κάθε έθνος που βρισκόταν στη γη. Όταν συνέβη αυτή η βοή, συγκεντρώθηκε το πλήθος και κυριεύθηκαν όλοι από ταραχή και απορία, διότι άκουγαν καθένας τους, να μιλούν [οι μαθητές] στη δική τους γλώσσα. Και εκπλήσσονταν όλοι και απορούσαν, λέγοντες ο ένας στον άλλον: «Δεν είναι άραγε όλοι αυτοί εδώ, που τώρα μιλούν [στη γλώσσα του καθενός μας] Ιουδαίοι; Και πώς λοιπόν εμείς ακούμε [να μιλούν οι μαθητές] στη γλώσσα, την οποία μιλά καθένας μας από τότε που γεννήθηκε; [Και είμαστε] Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίτες και κάτοικοι της Μεσοποταμίας, της Ιουδαίας και της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Ασίας, της Φρυγίας και της Παμφυλίας, της Αιγύπτου και των περιοχών της Λιβύης, που βρίσκεται κοντά στην Κυρήνη, και όλοι οι Ρωμαίοι που διαμένουμε [τώρα] εδώ, και οι Ιουδαίοι την καταγωγή και οι προσήλυτοι [στον Ιουδαϊσμό από άλλα έθνη], οι Κρήτες και οι Άραβες, [όλοι εμείς] ακούμε αυτούς να κηρύττουν στις δικές μας γλώσσες τα μεγαλεία του Θεού;».

© Απόδοση στη Νεοελληνική: v.a.k. για λογαριασμό του www.epiaspalathon.gr  (2017)