Απόστιχα Εσπερινού Μεγάλου Βασιλείου

Βύζαντος
Ὦ θεία καὶ ἱερά τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας μέλισσα, Βασίλειε παμμακάριστε, σὺ γὰρ τοῦ θείου πόθου τῷ κέντρῳ, σεαυτόν καθοπλίσας, τῶν θεοστυγῶν αἱρέσεων τὰς βλασφημίας κατέτρωσας, καὶ ταῖς ψυχαῖς τῶν πιστῶν εὐσεβείας τὸν γλυκασμὸν ἐθησαύρισας, καὶ νῦν τοὺς θείους λειμῶνας, τῆς ἀκηράτου διερχόμενος νομῆς, μνημόνευε καὶ ἡμῶν, παρεστώς τὴν Τριάδα τὴν ὁμοούσιον.

Ω, θεία και ιερή της Εκκλησίας του Χριστού μέλισσα, Βασίλειε αληθινά μακάριε, [σε ονομάζουμε έτσι,] διότι εσύ, οπλίζοντας τον εαυτό σου με το κεντρί του πόθου για τον Θεό, κατατρόπωσες τις βλασφημίες των αιρέσεων που μισούν τον Θεό, και συγκέντρωσες σαν [άλλο] θησαυρό στις ψυχές των πιστών τον γλυκασμό της ευσέβειας. Και τώρα που διέρχεσαι τους θείους λειμώνες στα καθάρια «βοσκοτόπια» [του Παραδείσου], ας θυμάσαι και εμάς, παριστάμενος ενώπιον της ομοούσιας Τριάδας.

Όλων των Αγίων συνέλεξες τις αρετές, Πατέρα μας Βασίλειε. Την πραότητα του Μωυσή, τον ζήλο του Ηλία, την ομολογία του Πέτρου, του Ιωάννου τη Θεολογία. Όπως ο Παύλος, δεν έπαυσες να αναβοάς: «Ποιος ασθενεί και δεν [κάνει και εμένα να] ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται και [δεν κάνει και εμένα να] φλέγομαι;». Έτσι, συγκατοικώντας [τώρα] με αυτούς, ας παρακαλείς [τον Κύριο] για να σωθούν οι ψυχές μας.

Μελετώντας σε βάθος τη φύση των πραγμάτων και παρατηρώντας το ασταθές των πάντων, αμετάβλητο βρήκες μόνον τον Δημιουργό όλων των υπαρκτών που πέρα από κάθε ύπαρξη [ασύλληπτα] υπάρχει. Και σχετιζόμενος περισσότερο με Εκείνον, απέρριψες τον πόθο όσων [αληθινά] δεν υπάρχουν. Πρέσβευε και εμείς να επιτύχουμε τον [ίδιο] θείο πόθο, διδάσκαλε των Ιερών (Μυστηρίων) Βασίλειε.